Recenzja: „Za nasze winy” Ewa Bauer

Hodie mihi, cras tibi. (Dziś mnie, jutro tobie)
| „Za nasze winy” Ewa Bauer

W skrócie.
„Za nasze winy” to pierwszy tom wielopokoleniowej sagi „Tułacze życie”. Na pierwszych stronach książki znajduje się drzewo genealogiczne rodu Neubinerów. Kolejne rozdziały opowieści odsłaniają szczegóły z życia członków rodziny. Począwszy od Ludwiga, poprzez jego syna Josepha, aż po wnuka Augustina i prawnuków. Każde pokolenie zmaga się z tułaczym przeznaczeniem, pokonując dziesiątki kilometrów ku lepszej przyszłości, godnej pracy i bardziej sprzyjającym warunkom rodzinnym. Bohaterom towarzyszy klimat wiejskiego życia z całym wachlarzem zwyczajów i obrzędów, przy mocno trzymającej się hierarchii rodzinnej i społecznej.

Joseph wraz z rodziną decyduje się osiedlić w Królestwie Galicji i Lodomerii. Kierowani potrzebami, pracą i lokalnymi możliwościami początkowo zatrzymują się w Sudetach, by później wyruszyć dalej na wschód i ostatecznie zapuścić korzenie w Łanach. Bohaterowie muszą podejmować trudne decyzje, mające ogromny wpływ na losy poszczególnych członków rodziny. Neubinerów niejednokrotnie spotykają tragedie, które, niczym klątwa, zjawiają się w najmniej oczekiwanym momencie i zadają najboleśniejsze rany.

Rodzina.
Od samego początku na pierwszy plan wysuwa się rodzina z całą swoją ogromną i niezniszczalną mocą. To rodzina jest fundamentem, na którym kolejne pokolenia mogą zbudować własną przyszłość. Tylko rodzina może zapewniać poczucie bezpieczeństwa i zadbać o odpowiednie, dopasowane do czasów i okoliczności wykształcenie czy wsparcie. Rodzina powinna zawsze usłyszeć wszystkie życiowe wątpliwości, być miejscem na wylewanie wszelkich, nawet tych najboleśniejszych żalów. Rodzina to siła, o którą należy dbać i zabiegać za wszelką cenę.

Historyczne tło wydarzeń.
Przełom XVIII/XIX wieku to burzliwy czas, który doskonale się sprawdził jako historyczne tło wydarzeń (Galicja Wschodnia, Śląsk i Morawy). Kolejne miejsca pomieszkiwania bohaterów zbiegają się z zawirowaniami terytorialnymi i politycznymi. Już sama wzmianka o przesiedleniu, a potem szczegóły jego organizacji wzbudzają w czytelniku ciekawość i chęć bliższego przyjrzenia się okolicznościom, w jakich znaleźli się bohaterowie. Rodzinie Neubinerów nie jest obcy głód, choroby, niesprawiedliwość społeczna, pobożność, bogobojność czy konieczność podporządkowania się sytuacji.

Reasumując.
„Za nasze winy” to książka, która poprowadzi czytelnika wiejskimi, pełnymi radości i trosk ścieżkami osiemnastowiecznych bohaterów. Historyczne i topograficzne szczegóły nadają opowieści intrygującego charakteru, co niewątpliwie świadczy o doskonałym przygotowaniu Autorki. Spójność wydarzeń oraz ich okoliczności są świetnym pretekstem do poszerzenia wiedzy na temat wspominanych, burzliwych dla Polski wydarzeń. Ponadto książkę czyta się bardzo przyjemnie i szybko, dlatego warto mieć pod ręką kolejny tom („Kiedyś Ci wybaczę”).

___
korekta tekstu: Anna Fathi