Recenzja: „Twarz, którą pokochałam” Anna Wysocka-Kalkowska

Miłość, jakże ona nas ogłupia… Jak szybko zmienia nasze poglądy… I choć daje naszemu sercu i duszy najpiękniejsze chwile uniesienia, to jednak jak okrutnie potrafi ranić, tak bezwzględnie zabrać nam wszystko, a my i tak nie żałujemy, że była… | „Twarz, którą pokochałam” Anna Wysocka-Kalkowska

W skrócie.
Gdy mężczyzna bez twarzy zyskał osobowość i stał się Mateuszem, Agata nie potrafiła poprzestać na jednym spotkaniu. Na początku były jedynie SMS-y, później zdarzały się rozmowy przez telefon, aż w końcu dochodziło do potajemnych spotkań. To wszystko sprawiło, że życie bohaterki nie wyglądało tak, jakby sobie tego życzyła. Coraz częściej doskwierała jej świadomość krzywdzenia najbliższych kosztem własnego szczęścia. Jedynie Magda, najlepsza przyjaciółka bohaterki, nie ufała Mateuszowi. Dostrzegała w jego postawie rysy, których zakochana Agata nie widziała, widzieć nie mogła lub nie chciała.

Gdybym miała podać trzy słowa, które najwierniej odzwierciedlają fabułę to bez wątpienia są to: pragnienie, tęsknota i miłość. Zarówno ona jak i on prowadzą własne, podążające w odpowiednim kierunku życie. Życie, które jest ustatkowane i dla zwykłego obserwatora – szczęśliwe. Jednak głęboko w sercu Agaty pojawia się uczucie, którego nigdy by się nie spodziewała. Uczucie, które już kiedyś zawładnęło jej światem i była pewna, że wyczerpała swój limit na prawdziwą miłość. Między innymi, dlatego poślubiła Tomka – bardziej przyjaciela niż człowieka, którego naprawdę kochała. I tu zjawia się mężczyzna bez twarzy, Mateusz, dla którego złamała wiele zasad. Piszą do siebie SMS-y, poznają się, w końcu spotykają, kradną. Wykradają życiu te wspólne chwile szczęścia, uniesień, pragnień i zapomnienia. Jednak powrót do codzienności jest tak bolesny jak powrót z lekkich chmur na betonową posadzkę. Agata przelewa wszystkie emocje na obrazy, maluje jeszcze intensywniej niż kiedyś. Z czasem okazuje się, że cena za prawdziwą miłość potrafi być naprawdę wysoka, a wrażliwość bohaterki może zostać wystawiona na ogromną próbę.

Wrażenia.
Do dziś pamiętam uczucie czytelniczego niedosytu po przeczytaniu książki „Mężczyzna bez twarzy” autorstwa Anny Kalkowskiej-Wysockiej. Nic nie zapowiadało kontynuacji tej niesamowitej historii, a na samą myśl o jej finale robiło mi się przykro, że nie będzie mi dane poznać dalszych losów bohaterów. Ta niezbyt obszerna opowieść przesiąknięta była całą gamą emocji, od których trudno się uwolnić i o których pamięta się bardzo długo. Dlatego, gdy tylko dowiedziałam się, że planowana jest kontynuacja opowieści o Agacie i Mateuszu nie wahałam się ani sekundy, by sięgnąć po książkę.

Pióro Autorki ma w sobie tę lekkość pisania o sprawach jednocześnie delikatnych i szalenie ważnych. Któż by nie chciał doświadczyć prawdziwej miłości, którą czuje się całym sobą, za którą się tęskni od rana do wieczora, która mieni się wszystkimi barwami pragnień i namiętności. Jednak, co by się stało, gdyby to uczucie pojawiło się w najgorszym możliwym momencie, rozwalając życie, dwojgu ustatkowanym ludziom w średnim wieku. Pisanie takich historii wymaga niezwykłej wrażliwości i taktu, których Autorce nie brakuje. To opowieść mocno działająca na wyobraźnię. Opowieść, która zmusza do zatrzymania się i zastanowienia nad istotą zakochania, prawdziwej miłości i małżeństwa. Opowieść, którą pochłania się w jeden wieczór, a następnie rozmyśla o niej przez kolejne długie wieczory. Przeczytajcie koniecznie, bardzo polecam!