Recenzja: Seria „Igor Brudny”. Przemysław Piotrowski |

Władza jest gorsza niż najbardziej uzależniający narkotyk. Posmakowanie z koryta zmienia ludzi, łamie kręgosłupy jak zapałki, a moralność przestaje istnieć. | „Bagno. Igor Brudny” Przemysław Piotrowski

W skrócie.
Serię otwiera „Piętno”, w którym mężczyzna bliźniaczo podobny do Igora Brudnego jest poszukiwany w sprawie wyjątkowo brutalnego morderstwa. Z czasem okazuje się, że to dopiero preludium do „przedstawienia”, które zaplanował przestępca. Dowodzący śledztwem inspektor Romuald Czarnecki jest przekonany, że Brudny może być kluczem do rozwiązania sprawy, ale reszta zespołu nie wydaje się przekonana. Czy obdarzenie komisarza zaufaniem będzie rozważnym posunięciem?

W „Sforze” – drugiej części cyklu – Zieloną Górę ponownie ogarnia atmosfera niepokoju. W mediach pojawiają się pogłoski o grasującym w okolicach wilkołaku. Inspektor Czarnecki powołuje grupę dochodzeniowo-śledczą, w której skład wchodzi również Brudny i Zawadzka. Śledczy talent komisarza oraz trudna przeszłość kolejny raz mogą okazać się nieocenione.

Sprawa bestialsko zamordowanego i okaleczonego prokuratora Brunona Koterskiego rozpoczyna trzecią część serii pt. „Cherub”, w której sprawę przejmuje prokurator Arleta Winnicka. Niestety, nieprzewidywalny i brutalny sprawca doskonale panuje nad sytuacją i daje do zrozumienia śledczym, że żadne z nich nie może czuć się bezpiecznie.

„Zaraza”. Po tragicznych wydarzeniach, mających miejsce podczas poprzedniego śledztwa, Brudny z trudem dochodzi do siebie. Choć jego sprawność fizyczna jest daleka od dawnej formy to z determinacją pokonuje kolejne przeszkody na drodze do odzyskania sprawności. Julia Zawadzka mierzy się z kolejnymi wyzwaniami po przeniesieniu do komendy w Zielonej Górze, niestety, prowadzone przez nią śledztwo utknęło w martwym punkcie. Brudny staje się coraz bardziej sfrustrowany własną bezradnością. Jednak pewnego dnia w jego domu pojawia ktoś, kto desperacko szuka pomocy w odnalezieniu bliskiej osoby.

W „Bagnie” – najnowszej części serii – czytelnik poznaje Sędziego, który na własną rękę postanawia wymierzyć sprawiedliwość. Na celowniku są ludzie władzy, od których wymaga wyznania wszystkich grzechów oraz przeprosin względem narodu. Kolejne działania Sędziego sieją strach i chaos na najwyższych stanowiskach w państwie. Z uwagi na to, że pojawia się również wątek z siostrami hieronimkami, w sprawę zostaje zaangażowany Igor Brudny, otrzymując propozycję nie do odrzucenia. Jednak pierwszy raz w swojej śledczej karierze komisarz nie wie czy stoi po właściwej stronie.

Wrażenia.
Zacznę od tego, w jaki sposób trafiłam na serię o Igorze Brudnym. Jak niejednokrotnie wspominałam we wcześniejszych recenzjach, chętnie kieruję się sugestiami innych czytelników i sięgam po polecane tytuły. Kilkakrotnie zdarzyło się, że obok nazwiska Marcina Zakrzewskiego (bohatera serii „Cienie przeszłości”), pojawiał się Igor Brudny. Czytelnicy sugerowali, że zarówno książki Mieczysława Gorzki, jak i Przemysława Piotrowskiego spełniły ich oczekiwania. Z uwagi na to, że do Zakrzewskiego czuję słabość, której wolę nie definiować…, postanowiłam, bliżej przyjrzeć się Brudnemu.

Zaczęłam od początku, czyli od „Piętna”, a potem zupełnie przestałam panować nad listą zaplanowanych do wysłuchania audiobooków. Niczym odurzona emocjami i doznaniami automatycznie sięgałam po kolejne części serii. Nie wiedząc jak i kiedy skończyłam ostatni tom, czyli „Bagno”… Te kilkadziesiąt godzin z Brudnym sprawiło, że teraz zazdroszczę wszystkim, którzy mają całą opowieść jeszcze przed sobą. W tym momencie zupełnie nie dziwią mnie wszystkie polecenia tej serii, wyrazy uznania dla Autora oraz fenomen Brudnego. Z góry uprzedzam, że to nie są lekkie opowieści tylko rasowe kryminały, które przemawiają do wyobraźni jak mało które historie tego pokroju. Pewne skojarzenia z rzeczywistością są oczywiste, zachwyca spójność fabuły, jej dopracowanie na każdym poziomie i oczywiście bohaterowie, którzy mocno zapadają w pamięć.

Igor Brudny okazał się wyjątkowym bohaterem pod kilkoma względami. Po pierwsze, miał w sobie siłę, by przeciwstawić się złu i to w pewnym sensie uformowało go do tropienia owego zła w innych. Po drugie, potrafi dostrzegać z pozoru nieistotne szczegóły, które z innej perspektywy mogą stać się kluczowymi faktami. Po trzecie, umie myśleć nieszablonowo, zadawać odpowiednie pytania, nie stawiać procedur na pierwszym miejscu. Po czwarte, jest jednym wielkim sprzeciwem wobec jakiejkolwiek nieuczciwości i niesprawiedliwości. Brudny ma ten specyficzny sposób bycia, który przyciąga czytelników, hipnotyzuje ich swoją inteligencją, działaniem i jednocześnie odpycha egocentrycznością w obyciu. W tym wszystkim jest również Julka, partnerka Igora, w równym stopniu odpowiadająca za to, co dzieje się w książkach. I tutaj szczerze przyznaję, że zwyczajnie brak mi słów by ją opisać. Jako bohaterka kryminałów jest doskonała pod KAŻDYM względem, a wspólnie z Brudnym tworzy bezkonkurencyjnie charyzmatyczny duet.

„Piętno”, „Sfora”, „Cherub”, „Zaraza” oraz „Bagno” to wyjątkowa mieszanka skrajnych emocji, to wysublimowana przygoda, która pozostawia niezapomniane wrażenia, to czytelniczy narkotyk, po którym chce się czytać więcej podobnych historii i szalenie trudno znaleźć coś równie satysfakcjonującego. Muszę tu również wspomnieć, że zakończenie „Bagna” rozpaliło moją wyobraźnię do czerwoności i jeszcze chyba nigdy w życiu nie wyczekiwałam kolejnej części serii tak niecierpliwie jak dalszych przygód Brudnego. No, może jeszcze na kolejne śledztwo Zakrzewskiego czekam równie mocno…