Recenzja: „Samosiejki” Dominika Słowik

Tak też się czuła w tym domu, w którym albo niczego nie dało się ukryć, albo należało ukrywać wszystko… | „Samosiejki” Dominika Słowik

Każdy zbiór opowiadań jest dla mnie inspirującym wyzwaniem. Zawsze wypatruję w treści wspólnych elementów, staram się wyłapać największe różnice, z zaciekawieniem przyglądam się ukrytym w treści odnośnikom do ludzkiej codzienności.

Tym razem przepadłam w „Samosiejkach” Dominiki Słowik, w opowiadaniach, które rzucają zupełne nowe światło na ludzi i naturę. Każdy z przedstawionych tekstów żyje własnym życiem, na własnych warunkach i we własnym środowisku. Zupełnie jak te naturalnie występujące w przyrodzie samosiejki.

Główną bohaterką każdego opowiadania jest jej lub jego codzienność, czasami zwyczajna miejska bądź wiejska, czasami bardziej kosmiczna. W konkretnym momencie się zaczyna, by raz krótszą, raz dłuższą chwilę później się zakończyć. Bardzo wyraźnie zostały tu nakreślone ludzkie lęki, słabości, obawy. W przyrodzie zawsze wygrywa silniejszy, w tym pojedynku nie ma taryfy ulgowej. Czy człowiek jest w stanie zmierzyć się z naturą, a może ta walka jest z góry przesądzona? Z jednej strony niepozorna i delikatna, z drugiej bezwzględna i bezlitosna — przyroda potrafi zaskakiwać, jest o wiele bardziej gotowa na to co ją czeka w przyszłości, niż dumny człowiek, uważający się za istotę wszechwiedzącą i nieomylną.

„Samosiejki” to książka wyjątkowa pod wieloma względami: piękny język, oszczędna i jednocześnie bardzo trafiona forma, rzeczywistość, która nie wiedzieć kiedy i jak staje się fantazją. Poddanie pod wątpliwość istnienia człowieka bez natury, uwypuklenie pewnych zależności, codzienność w dobie pędzącego świata i zmian klimatycznych to tylko kilka z wielu powodów, dla których warto zwrócić na Samosiejki uwagę.