Recenzja: „Sekret zegarmistrza” Renata Kosin

„Sekret zegarmistrza” należy niewątpliwie do tych powieści, z którymi trudno się rozstać. Już sam tytuł wskazuje na ciekawą treść, jednak po kilku pierwszych rozdziałach kolejne pochłania się bez opamiętania. Czytelnik zostaje bardzo skutecznie wplątany w rodzinne sekrety i tajemnice, które CHCE (!) poznać jak najszybciej, tworząc w głowie własne hipotezy i snując domysły.

Rodzinne tajemnice, szczególnie te najpilniej strzeżone, zawsze budzą wiele kontrowersji, rodzą tysiące pytań i rujnują dotychczasowy pogląd na życie naszych najbliższych – nawet do kilku pokoleń wstecz. Zwykle zaczyna się niewinnie… od znaleziska, które rodzi całą masę pytań i nie daje żadnych odpowiedzi.

Niedopalony pamiętnik z końca XIX wieku, który wśród gruzu (po starym, zburzonym piecu kaflowym) znajduje główna bohaterka Lena, staje się początkiem nitki prowadzącej do kłębka problemów, tajemnic i sekretów jej rodziny. Jakość znaleziska pozostawia wiele do życzenia, ale zawarte w nim informacje zbyt dużo mówią o członkach rodu Śmiałowskich, aby można było je zbagatelizować i odłożyć na półkę.

Obok Leny pojawia się jej córka Ksenia (świeżo upieczona studentka dietetyki), która również uczestniczy w dochodzeniu, i z dreszczem emocji stara się pomóc matce w poszukiwaniu odpowiedzi na rodzące się pytania.

Lena mieszka w starym dworku w podlaskich Bujanach. Miejscu, w którym przez prawie sto pięćdziesiąt lat rodzili się i umierali kolejni członkowie rodu Śmiałowskich i Kudelów. Mieszkali tam także jej dziadkowie: Ignacy i Stefania. Tam też wychowywała się główna bohaterka. Dziadkowie byli tak nierozłączni, że nawet po odejściu Stefanii Ignacy zmusił śmierć, aby przyszła po niego poza kolejnością, i wkrótce dołączył do małżonki.

Lena kochała dziadków równie mocno jak miejsce, w którym się wychowywała. Nie zgadzała się na żadne zmiany w wewnętrznym wyglądzie dworku ani na renowacje czy jakiekolwiek udogodnienia. Dziadek był zegarmistrzem i dzięki niemu odkryła swoją pasję i talent do tworzenia oryginalnej biżuterii z zegarkowymi elementami. Robiła nie tylko wisiorki, ale także pierścionki, kolczyki czy bransoletki. Początkowe hobby przerodziło się w pełnoetatowe zajęcie, które cieszyło się sporym zainteresowaniem i przynosiło całkiem przyzwoity dochód.

Pozbycie się starego, nieużywanego pieca kaflowego oraz znalezienie rodzinnych „skarbów” wywraca życie Leny do góry nogami. Osoby, które znała od dziecka, okazują się być powiernikami niezwykłych i momentami strasznych rodzinnych tajemnic, które rodzą kolejne pytania i wręcz zmuszają do szukania odpowiedzi. Pomimo tego, że dziadkowie Leny odeszli już dawno temu, ich obecność w starym dworze jest niemal wyczuwalna. Tym samym dają do zrozumienia, że nie mogą odejść na wieczny spoczynek, dopóki pewne sprawy nie zostaną doprowadzone do końca.

Już na samym początku powieści pojawia się kamienna mogiła w lesie – co ona oznacza? Dlaczego Emilie chciała spalić pamiętnik? Co wie ciotka Honorata? Dlaczego oraz wobec kogo Wądołowa ma jakiś dług? Czy pobyt na południu Francji był dobrym pomysłem? Czy plotki o sąsiadce są prawdziwe? No i co miał z tym wszystkim wspólnego Picasso i Jan Kochanowski? Szczerze polecam i zachęcam do lektury! :)

„Sekret zegarmistrza” to piąta powieść Renaty Kosin. Jak przyznaje autorka, żadna z jej książek nie ma ani wyraźnego początku, ani końca. Jest opisanym fragmentem życia bohaterów. Inspiracją do pisania zawsze są pewne wydarzenia lub przedmioty, które autorka nazywa „zapalnikami” i przypisuje im duchową wartość w każdej powieści. Kiedyś w warsztacie swojego taty (emerytowanego zegarmistrza) Renata Kosin natrafiła na stary damski zegarek z inicjałami J.B., który stał się początkiem „Sekretu zegarmistrza”…

Czy sięgnę po kolejne powieści autorki? Jeżeli tylko nadarzy się okazja, to z pewnością i bez zawahania!

korekta tekstu: Maja Szczepańska