Recenzja: „Nienauczalni” Gordon Korman

Liczy się o p t y k a: jak to będzie wyglądać?
| „Nienauczalni” Gordon Korman

Los zdecydował, że nastoletnia Kiana wprost ze słonecznej Kalifornii trafia do zaściankowego Greenwich. Przeprowadzka jest podyktowana życiem zawodowym jej matki i wygląda na zaledwie chwilową zmianę. Zgodnie z planem dziewczyna powinna spędzić w nowej szkole tylko kilka tygodni. Niestety sprawy komplikują się wraz z pierwszym dzwonkiem…

Macoszydło – jak pieszczotliwie swoją matkę określa Kiana – przedkłada potrzeby młodszego, kilkumiesięcznego brata bohaterki nad szkolną biurokrację. Kiana zostaje sama. Nie dość, że cudem udaje jej się uniknąć bycia zmiażdżoną przez pick-upa, to jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności staje się jedną z uczennic klasy NSK-8 czyli Niezależnej Specjalnej Klasy Ósmej, klasy o wymownie brzmiącej ksywie: Nienauczalni.

W tym roku opiekę nad Nienauczalnymi sprawuje Zachary Kermit, wypalony zawodowo nauczyciel, który myśli tylko o przejściu na wcześniejszą emeryturę. Kiedyś był wielkim sprzymierzeńcem uczniów, doskonale ich rozumiał i zawsze wiedział, jak zaradzić problemom. Jednak to są bardzo odległe czasy, czasy sprzed pewnego incydentu, który zrujnował jego życie zarówno zawodowe, jak i prywatne. Zachary chce jedynie przetrwać do końca roku, prześliznąć się przez te kilka miesięcy, by raz na zawsze pożegnać szkolną rzeczywistość.

Nienauczalni okazują się bardzo specyficzną grupą uczniów. Z jednej strony szkoła skreśliła ich pod względem edukacyjnym i jedyne, czego chce, to jakoś przechować dzieciaki do czasu, gdy będą mogły stać się problemem liceów. Jednak z drugiej strony czytelnik ma okazję poznać bliżej każdego z uczniów tej specyficznej klasy i łatwo się zorientować, że prawda o każdej osobie zupełnie nie zgadza się z oficjalną opinią szkoły. Natomiast metody dydaktyczne stosowane przez nauczyciela prowadzącego wzbudzają w Nienauczalnych totalną konsternację. Okazują się zupełnie inne niż te, do których ich przyzwyczajono.

Kiana stara się znaleźć miejsce w klasie, w której nigdy nie powinna się pojawić. Jej spostrzeżenia oraz wnioski z obserwowanych sytuacji wiele zmieniają w relacjach między uczniami. Na jaw wychodzi również informacja, że nie wszyscy życzą dobrze ich nauczycielowi. Jest ktoś, kto tylko czeka na potknięcie Zachary’ego Kermita, ktoś, kto chce go zwolnić i pozbawić możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę. W tej grze wszystko ma swoją stawkę!

„Nienauczalni” to książka, która bez skrupułów wyciąga na powierzchnię samo sedno relacji między uczniami a nauczycielem. Szkolna rzeczywistość to ciężki orzech do zgryzienia. Wielu nauczycieli traci z czasem cierpliwość i serce do swoich podopiecznych. Tymczasem kluczem do przekazania uczniom wiedzy jest ich słuchanie, wychodzenie naprzeciw ich umiejętnościom (zwłaszcza gdy wykraczają daleko poza szkolne schematy), zrozumienie, akceptacja, skupienie uwagi na problemach.

To powieść, która ukazuje wielką potęgę nauczyciela i ogromny potencjał uczniów, nawet w tych najbardziej kryzysowych sytuacjach. Ta wzajemna relacja jest bardzo, bardzo inspirująca. Dodatkowo poczucie humoru autora wprowadza opowieść na najwyższy poziom czytelniczego zaangażowania w fabułę. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytałam i śmiałam się do łez! Do tej pory, gdy pomyślę o tych komicznych sytuacjach, uśmiecham się pod nosem.

Jeżeli wasi nastolatkowie nie przepadają za czytaniem lub uważają, że nie ma takiej książki, która mogłaby ich zainteresować, albo nie wierzą w dobrą, nienudną fabułę – wręczcie im „Nienauczalnych”. Gwarantuję absolutny przełom w podejściu do czytania dobrych książek, książek z charakterkiem. Już na samym początku widać niesamowity talent i doświadczenie autora w tworzeniu niezwykle angażujących i przejmujących treści, przy równoczesnym zachowaniu niebywałego poczucia humoru.
___
korekta tekstu: Anna Fathi