Recenzja: „Napisz mi jak zabić” Dorian Zawadzki

Takie zbiegi okoliczności miały miejsce tylko w powieściach, gdzie zdarzenia były nieprawdopodobne, zwroty akcji naciągane, a postacie przerysowane. | „Napisz mi jak zabić” Dorian Zawadzki

W skrócie.
Olgierd Kot i Laura Szumska prowadzą śledztwo w sprawie morderstwa. Ofiarą jest znany i ceniony współautor kryminałów. Pierwsze podejrzenie pada na żonę, ale brakuje tu motywu. Pomimo dużej różnicy wieku małżeństwo sprawia wrażenie bardzo dobranej pary, zwłaszcza pod względem literackich zainteresowań. Podejrzana jest również doskonale zorganizowana grupa przestępcza o perfekcyjnych umiejętnościach i mistrzowskim działaniu. Niestety, w tej hipotezie trudno dopatrzeć się najważniejszego elementu, czyli dowodów na udział w przestępstwie osób trzecich.

Z niewiele znaczącymi w świetle prawa poszlakami, z własnym doświadczeniem i wrodzoną intuicją grupa śledczych próbuje rozwiązać zagadkę, która wzbudza ogromne zainteresowanie społeczeństwa i prasy. Jednak im więcej szczegółów wychodzi na jaw, tym bardziej niewygodne stają się pytania pozostające bez odpowiedzi. Niestety, upływ czasu nigdy nie stoi po stronie wymiaru sprawiedliwości…

Wrażenia.
„Napisz mi jak zabić” to doskonale skonstruowany, szczegółowo przemyślany i maksymalnie dopasowany do oczekiwań czytelnika thriller. Tutaj nic nie dzieje się przez przypadek, a nawet najmniejsze szczegóły nie pojawiają się bez powodu. Bohaterowie mają w sobie to coś, dzięki czemu czytelnik nie wypuszcza książki z rąk, a jeżeli to robi, to tylko w kryzysowych sytuacjach. Laura Szumska urzekła mnie osobowością, sposobem działania i godną pozazdroszczenia intuicją. Olgierd Kot podawał w wątpliwość wszystkie wysuwane przeze mnie hipotezy i sugestie. Zżerała mnie ciekawość, po prostu czułam wewnętrzny obowiązek rozwiązania tej zagadki i… nie udało mi się to dopóty, dopóki autor sobie tego nie zażyczył.

Doskonałym wątkiem okazał się również ten książkowy, wszak ofiarą zabójstwa był pisarz z niebanalną sławą. Były takie momenty, gdy czytałam książkę w książce, i przyznam szczerze, że szalenie podobał mi się ten motyw! Gdybym miała porównać poprzednią książkę autora („Kobieta w masce”) z tą obecnie przeczytaną, to szczerze przyznam, że nie nasuwają mi się żadne konkretne wnioski. Obie książki są doskonałymi thrillerami, ale opowiadają o zupełnie różnych wydarzeniach, są osadzone w odrębnych przestrzeniach czasowych i mają całkowicie niepodobnych do siebie bohaterów, choć ich charakterność za każdym razem tak samo przyciągała moją uwagę.

___
korekta tekstu: Anna Fathi