Recenzja: „Mężczyzna bez twarzy” Anna Wysocka-Kalkowska |

To wręcz nieprawdopodobne, ile siły może dać kilka zdań z obcym człowiekiem. Człowiekiem tak normalnym, że aż wyjątkowym, człowiekiem tak nierealnym, że aż prawdziwym… | „Mężczyzna bez twarzy” Anna Wysocka-Kalkowska

W skrócie.
Agata prowadzi poukładane życie rodzinne i zawodowe. Generalnie można powiedzieć, że jest szczęśliwą matką i żoną w domu oraz doskonałą szefową w pracy. Pewnego dnia, wbrew własnym zasadom, wdaje się w SMS-ową wymianę zdań z mężczyzną, którego widziała raz w życiu, a było to tak dawno, że nie pamięta nawet jego twarzy. Rozmówca okazuje się na tyle fascynujący, że myśli bohaterki regularnie wędrują w kierunku wymienionych wiadomości. Agata zbyt często rozmyśla nad zadanymi bądź otrzymanymi pytaniami i odpowiedziami. Natomiast Krzysztof, wieloletni przyjaciel kobiety, ma własną teorię na temat tej SMS-owej znajomości. Z czasem życie mocno weryfikuje wszelkie nadzieje, plany i oczekiwania bohaterów.

Wrażenia.
Jak cienka jest granica między fascynacją, przyjaźnią a miłością? Gdzie kończy się jedno, a zaczyna to drugie, trzecie? Fabuła książki „Mężczyzna bez twarzy” jest próbą odpowiedzi na to pytanie. Niezwykle udaną interpretacją pragnień, obaw i planów związanych z balansowaniem na skraju tego, co znane i bezpieczne oraz wizji wkroczenia na zupełnie nowy teren.

Agata jest artystką z ogromną wrażliwością, swoje emocje przelewa na malowane obrazy. Jej relacja z mężczyzną bez twarzy jest inna, intrygująca, nieschematyczna, świeża. Bohaterka otacza się bardzo ciekawymi osobowościami, od niezwykłego przyjaciela Krzysztofa, przez nietuzinkową pod każdym względem Magdę (O rany! Co za kobieta!) aż do męża Tomasza i syna Kuby, którzy idealnie pasują do przypisanych im w książce ról.

Naprawdę pokochałam Agatę! Jest w jej charakterze coś magnetycznego i niesamowitego. Ta nić porozumienia, którą bohaterka nawiązuje z mężczyzną bez twarzy ma zaskakujący wpływ na jej codzienność, postrzeganie świata oraz stosunki z najbliższymi. Znajomość, która rozpoczęła się przez złamanie pewnej ważnej zasady stała się zbyt istotna, zbyt niebezpieczna, zbyt ryzykowna…

„Mężczyzna bez twarzy” to opowieść, która ma niewiele ponad 200 stron, ale historia zapisana na jej stronach przewyższa swym bogactwem emocji i wrażeń wiele obszerniejszych powieści. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz spotkałam się z tak pięknie wyrażoną tęsknotą, z tak wzruszającą opowieścią o stracie i smutku, kiedy wylało się ze mnie tyle współczucia, kiedy pojawiały się tak szczere łzy wzruszenia. Oczywiście dla równowagi nie zabraknie też poczucia humoru i wydarzeń, które wywołają uśmiech na twarzy, ale jednak te smutniejsze uczucia zapisały się w mojej pamięci.

„Mężczyzna bez twarzy” to krótka, ale bardzo intensywna opowieść o życiu, w którym pojawia się powiew nieznanego wiatru. Początkowo niewinnego i delikatnego, z czasem przybierającego na sile, a nawet osiągającego porywistość sztormu. Z resztą, przekonajcie się sami, przeżywając tę przygodę osobiście.