Recenzja: „Małe Grozy” Łukasz Staniszewski

Mieszkańcy Warmii mają wszystko, czego im trzeba. Strumienie życiodajnej wody,łąki wypełnione latem i trawy o miękkości kobiecych włosów. Miłość wiszącą na drzewach jak soczyste jabłka. Można tu żyć i nie umrzeć nigdy, jeśli nie ma się na to ochoty. Nikt nie wymaga całopalenia ludzkich chęci i chuci.
| „Małe Grozy” Łukasz Staniszewski

Małe Grozy to niewielka warmińska wioska, w której dzieją się nieprawdopodobne rzeczy. Stary Jerycho hoduje perły pod powiekami. Michał Toporek tworzy konstrukcje, które przechodzą ludzkie pojęcie. Daniłło potrafi usłyszeć myśli innych. Józwa tworzy opowieści o takiej mocy, że przyciąga do siebie wszystkie kobiety. Karolina potrafi wzburzyć krew nawet w drewnianym, polnym strachu na wróble. A ksiądz Łukasz przybiera ptasią postać. Ponadto mieszkańcy wioski są bardzo mocno połączeni z naturą, jest to iście mistyczny związek. Nie brakuje tu magii, demonów, duchów, namiętności, rozpusty. Warmińska rzeczywistość szarżuje między tym, co boskie, diabelskie i mityczne a tym, co prawdziwe.

„Małe Grozy” to mikroopowieść, w której rządzą pragnienia, tęsknoty, śmierć. Zdarzają się również wspólne chwile radości jak podczas corocznego pędzenia najlepszej i najpopularniejszej na świecie agrestówki. Każdy z mieszkańców odsłania swoją własną, niepowtarzalną i odrealnioną historię. Trudno przejść obojętnie obok tego warmińskiego obrazu. Zwłaszcza jeżeli jest się fanem książek z mocnym mitycznym akcentem. To opowieść, przy której zapomina się o rzeczywistości, historia, która ciągnie czytelnika na samo dno potępienia, po czym brutalnie wynurza go na ląd boskiej słodyczy.

„Małe Grozy” to niewątpliwie udany, ukazujący ogromny potencjał nieposkromionej wyobraźni debiut Autora.

___
korekta tekstu: Anna Fathi