Recenzja: Kiran Millwood Hargrave "Wyspa na końcu świata" |

“Kiedy sprowadza się drugiego człowieka do jednej cechy – rasy, wyznania, albo tego, kogo kochaja – i nie patrzy się nań szerzej, to bardzo łatwo zapomnieć, że to wciąż człowiek.” | Kiran Millwood Hargrave “Wyspa na końcu świata”

W skrócie.
Początek XX wieku, wyspa Culion, Filipiny.
Dwunastoletnia Amihan mieszka wraz z kochającą mamą. Dziewczynka urodziła się na wyspie, a otaczająca ją rzeczywistość jest jedyną jaką zna i w jakiej czuje się bezpieczna. Pewnego dnia, podczas spotkania z przedstawicielem rządu, niejakim panem Zamorą, mieszkańcy dowiadują się o niepokojących zmianach, które zostaną wdrożone niebawem. Nastąpi podział mieszkańców wyspy na SANO (czystych) i LEPROSO (trędowatych) oraz umieszczenie poszczególnych grup w innych, odseparowanych od siebie miejscach. W przypadku rodzin z niepełnoletnimi, zdrowymi dziećmi, podjęto decyzję o przewiezieniu ich do sierocińca, znajdującego się na sąsiedniej wyspie Coron.

Wprowadzany przez rządowe organy, nowy porządek nie uwzględniał żadnych sprzeciwów, a rozporządzenie zostało natychmiast wprowadzone w życie. Chora matka i zdrowa córka zostały zmuszone do podporządkowania się przepisom i rozdzielone. Ami wraz z innymi dziećmi oraz w towarzystwie nieprzychylnego pana Zamory została przewieziona do wspomnianego sierocińca. Jednak sytuacje, z którymi bohaterka musi się zmierzyć wykraczają daleko poza znaną jej rzeczywistość. W nowym miejscu Ami znajduje bratnią duszę w Mari. Czy przyjaźń dziewczynek będzie w stanie stawić czoła przeciwnościom losu i podjąć słuszne decyzje w odpowiednim czasie? Czy Ami spełni największe marzenie mamy i sprowadzi na wyspę motyle? Odpowiedzi szukajcie w książce!

Wykluczenie i samotność.
Co się dzieje, gdy bezpieczeństwo innych zostaje postawione przed szczęściem i spokojem drugich? Oto wątek, który został w książce podkreślony bardzo grubą, wyraźną i życiową kreską. Nikt, nigdy i w żadnych okolicznościach nie powinien być zmuszany do poświęcenia własnego szczęścia dla dobra innych. Nawet gdy w grę wchodzi ciężka, nieuleczalna choroba.

Wyspa na końcu świata.
Pomimo tego, iż fabuła jest w całości fikcją literacką, okoliczności w których została osadzona są prawdziwe. Filipińska wyspa Culion istnieje naprawdę, a w latach 1906-1998 mieściła się tam największa na świecie kolonia ludzi chorych na trąd. Ich przymusowa migracja niszczyła życie wielu rodzinom, przyjaciołom, bliskim. Z tą wiedzą opowieść zyskuje zupełnie inny wymiar.
“Są miejsca, których nie chce się odwiedzać. Nawet gdybym powiedziała, że jest tam czysty, przejrzysty ocean, błękitny jak niebo latem, a w nim pływają żółwie i delfiny. Albo pagórki porośnięte lasami, w których gorące powietrze przeszywa śpiew ptaków.”

Reasumując.
“Wyspa na końcu świata” to opowieść o miłości i smutku, samotności i przyjaźni, dobrych i złych decyzjach. To historia o najciemniejszych barwach nieuleczalnej choroby, która staje się źródłem cierpienia i bólu oraz najpiękniejszych kolorach szczęścia czyli chwilach, które niczym piękne motyle, potrafią rozświetlić nawet największy mrok.

Niewątpliwie, książka zwraca uwagę na bardzo istotne sprawy. Wydarzenia zostały przedstawione z myślą o młodych czytelnikach a fabuła ukazuje pewne, niekoniecznie słuszne w szerszej perspektywie, działania. Nie mniej jednak, pewne wątki zostały przerwane i zabrakło mi ich zakończenia, doprecyzowania, zamknięcia. Uważam, iż pomysł na losy bohaterów, świetnie sprawdziłby się w formie kilkutomowej serii książek, a może nawet kilku cykli, szczegółowo ukazując wydarzenia na przestrzeni lat.
Aczkolwiek, jestem pewna, że Kiran Millwood Hargrave niebawem zaskoczy czytelników kolejną publikacją. Pamiętajmy, że poprzednia książka autorki (“Dziewczynka z atramentu i gwiazd“) była bestsellerowym dziełem.