„Kiedyś dogonimy Paryż” Magdalena Kołosowska

Piekło i niebo, pragnienie i nienawiść, obłęd, szaleństwo, pass. | „Kiedyś dogonimy Paryż” Magdalena Kołosowska

W skrócie.
Trzy kobiety w średnim wieku: Danka z Zamościa, Irmina z Wrocławia oraz Zosia z Piotrkowa Trybunalskiego. Każda z innym bagażem doświadczeń, innym poglądem na życie, z pewnym żalem do marzeń, które się nie spełniły, z nutką pretensji do życia, które poszło w zupełnie innym kierunku niż zamierzały.

Fabuła pierwszej części trylogii „Pod wspólnym niebem” skupia się na Zosi. Matka dwóch dorosłych córek, rozwódka, która stara się zaaklimatyzować w nowym domu, w nowej okolicy, z pewną nie do końca definiowaną relacją ze znajomym, którego przypadkiem spotkała po 10 latach. Zosia stara się zapanować nad burzliwymi zmianami w swoim życiu rodzinnym i uczuciowym. Efekt jest różny, raz mniej raz bardziej satysfakcjonujący. Oczywiście, kobieta zawsze może poradzić się przyjaciółek, które nie boją się zadawania trudnych pytań, oczekując szczerych odpowiedzi i nie zwiedzie je byle jaka, zdawkowa wypowiedź. One potrafią, po prostu potrafią odróżnić szczerą prawdę od doskonale obmyślanego kłamstwa.

Wrażenia.
Zosia, od samego początku, zyskała moją sympatię. Jej działania, decyzje, rozterki, cała codzienność skutecznie przyciągały uwagę. Jest w tej bohaterce sporo realizmu, prawdy zaczerpniętej z życia kobiet. Do tego dochodzi relacja Zosi z córkami, bardzo szczera, z wszystkimi matczynymi błędami, popełnianymi wobec dorosłych dzieci. Ach, ta rodzicielska bliskość, można tylko pozazdrościć! Dobrze jest widzieć życie z tej perspektywy, zauważyć pytania, na które warto sobie odpowiedzieć. Muszę tu również wspomnieć o Filipie, sprawcy wielkiego zamieszania w sferze uczuć bohaterki. Cóż, nic więcej nie mogę zdradzić, to jest wątek, który trzeba poznać szczegółowo i w całości.

„Kiedyś dogonimy Paryż” to doskonale skonstruowana, napisana lekkim piórem powieść obyczajowa. Uważam, że cytowane w treści rozmowy przyjaciółek, prowadzone za pośrednictwem komunikatora, bardzo uatrakcyjniały fabułę, zabarwiając całość niezwykle oryginalną nutą. Z przyjemnością sięgnę po kolejne tomy trylogii, chętnie poznam dalsze losy Danki, Irminy i Zosi. Mam tylko nadzieję, że Autorka nie będzie mnie trzymała długo w niepewności i „Zanim zobaczymy Neapol” oraz „Jutro pokochamy Rzym” niebawem trafi w moje ręce.