Recenzja: „Dom numer pięć” Justyna Bednarek

Dopóki na świecie dzieciaki będą się przezywać, robić sobie krzywdę, zabierać okulary i kopać w bolące kolana, ta wojna nigdy się nie skończy! | „Dom numer pięć” Justyna Bednarek

W skrócie.
Dwunastoletni Piotrek ma bardzo zaawansowaną wadę wzroku, bez okularów prawie nic nie widzi. Pewnego dnia, Eryk – największy klasowy dręczyciel, pozbawia bohatera cennych szkieł. Choć nie udaje mu się zadrwić z Piotrka w szkole, zaskakuje go swoją obecnością w drodze do domu. Bohater ucieka, starając się uniknąć konfrontacji. Chwilę później, obaj chłopcy trafiają do domu numer pięć. Jak się później okazuje, nie jest to zwykły dom, lecz mieszkanie, w którym role całkowicie się odwracają. Teraz Eryk nic nie widzi, a Piotr nigdy w życiu nie postrzegał świata tak wyraźnie. Chłopcy muszą wypełnić niezwykle ważną misję. Ich zadaniem jest dostarczenie meldunku do stacjonujących w obozie żołnierzy. Trwa wojna, więc bohaterowie muszą mieć się nie baczności, muszą uważać na wrogie oddziały, co okazuje się niezwykle trudnym zadaniem, zwarzywszy na zmiany w postrzeganiu otoczenia.

Wrażenia.
Czasami trudno postawić się na miejscu rówieśnika, zwłaszcza gdy zmaga się on z nieuleczalną i postępującą chorobą, gdy jest gnębiony przez starszych i silniejszych, gdy jest najsłabszym ogniwem w klasie i w drużynie. Justyna Bednarek stworzyła świat, w którym taka zamiana ról nastąpiła, nagle i bezdyskusyjnie. Aż trudno pojąć, że ta niewiele ponad stustronicowa opowieść zawiera w sobie tyle mądrości, wsparcia i akceptacji, jasno określając definicję prawdziwej przyjaźni. „Dom numer pięć” to książka, która przemawia do serc i umysłów młodych ludzi, uwrażliwia na niezwykle ważne sprawy, to jedna z tych opowieści, które mają w sobie moc zmiany codzienności na szczęśliwszą i rzeczywistości na bardziej sprawiedliwą. Wówczas świat bez wątpienia stanie się lepszy! Czytajcie i koniecznie dajcie przeczytać młodzieży!