Główną bohaterką każdego opowiadania jest jej lub jego codzienność, czasami zwyczajna miejska bądź wiejska, czasami bardziej kosmiczna. W konkretnym momencie się zaczyna, by raz krótszą, raz dłuższą chwilę później się zakończyć. Bardzo wyraźnie zostały tu nakreślone ludzkie lęki, słabości, obawy. W przyrodzie zawsze wygrywa silniejszy, w tym pojedynku nie ma taryfy ulgowej. Czy człowiek jest w stanie zmierzyć się z naturą, a może ta walka jest z góry przesądzona?
To moje pierwsze spotkanie z twórczością Autorki i z całą stanowczością stwierdzam, że na pewno nie ostatnie. Hubert Meyer przekonywał mnie do siebie na każdym etapie swojej śledczej działalności, robił to tak skutecznie, że im bardziej zagłębiałam się w treść książki, tym większą miałam ochotę na przeczytanie poprzednich tomów cyklu.
"Ognie. Miłość i inne katastrofy" to doskonały obraz ludzkiej natury. Człowiek jest w stanie pójść na wiele kompromisów, by poczuć bezpieczeństwo, stabilizację, oparcie w drugiej osobie. Jednak jest absolutnie bezradny w obliczu prawdziwego uczucia, uczucia które ma w sobie moc przejmowania kontroli nad racjonalnym działaniem. Wierność i zdrada są jak dwa przeciwne bieguny, które spotkawszy się w jednej osobie mogą prowadzić tylko do katastrofy.
Znalazłam w tej książce wszystko, co cenię w dobrych powieściach. Nieobliczalny thriller, krwawy kryminał i niejeden dramatyczny romans. Fani owych gatunków literackich absolutnie nie powinni czuć się zawiedzeni. Bona Sforza, Barbara Radziwiłówna, Anna Jagiellonka to kobiety, które odegrały kluczową rolę w epoce złotego wieku. I warto tu podkreślić, że był to świat w najwyższym stopniu zdominowany przez mężczyzn, a wysoko urodzone damy miały trzy możliwości: jawnie sprzeciwić się płci przeciwnej i dążyć do konfrontacji, pozostać jedynie marionetką i ozdobą u boku mężczyzny, oraz wykazać się taką inteligencją i sprytem, by przez manipulowanie wydarzeniami mogły realizować własne priorytety.
Podtrzymuję absolutnie wszystko, co pisałam o pierwszej części. Ba! Nawet dodam, że było jeszcze lepiej, bo pojawił się Arvand, w całej swej demonicznej osobowości. Vianne nieprzerwanie irytowała mnie swoją naiwnością, ale wszystko wskazuje na to, że wkrótce sprawy przybiorą nieco inny obrót. Ezara, również niczym mnie nie zaskoczył, aczkolwiek najlepiej jak przeczytacie i wyciągniecie własne wnioski na temat postawy Wielkiego Mistrza Loży. Aimee i Maelle były doskonałymi czarownicami i siostrami, pod każdym względem.
To jest mocne, intensywne, ważne. Autorka nie waha się zadawać trudne pytania, pozornie wypowiadane do słuchaczy podkastu, ale z pewnością każdy czytelnik poczuje ich dotyk na własnej skórze, usłyszy niewygodny dzwięk w uszach i zanotuje ich charakter myślach.
"Lalani z dlekich mórz" to książka, która mocno przemówi do odbiorcy w wieku bohaterki (ok.12 lat). Dziewczyna otwarcie przynaje, że nigdy nie czuła się wybrana przez los do czynienia rzeczy wyjątkowych i wielkich. Lalani ma pełną swiadomość własnej przeciętności. Jednak to jej właśnie przypada w udziale kluczowa i najważniejsza przygoda. Nie pięknej przyjaciółce, nie uzdolnionemu uczniowi, nie doświadczonym dorosłym lecz właśnie jej. Życie bywa przewrotne!
Za sprawą wprowadzenia w życie zasad uważności, zachodzące w głównym bohaterze zmiany potrafią czynić niewiarygodne rzeczy, rozwiązywać niemożliwe problemy, a nawet zmienić codzienność z udręki na czystą przyjemność. Jeżeli dorzuci się do tego odpowiednie tło wydarzeń (w tym wypadku - brutalny świat przestępców, którzy bez wahania pokazują właściwe miejsca niewygodnym ludziom) otrzymamy genialną komedię kryminalną.
Nigdy wcześniej nie czytałam tak piękniej opowieści o marzeniach, o ich barwach i niekwestionowanej mocy. W Emilii jest tyle samotności, smutku i bólu, że trudno oderwać oczy od fabuły, od tej potrzeby ucieczki przed światem przy jednoczesnym pragnieniu bliskości i przyjaźni. Pisane opowiadania stają się cieniutką nicią, łączącą otoczenie z bohaterką, a musicie wiedzieć, że jej nieśmiałość jest bardzo widoczna, powiedziałabym, że wręcz toksyczna.
"Miasteczko Pomroka" to thriller, który niewątpliwie przyciąga uwagę czytelnika. Z ciekawością śledziłam losy głównych bohaterów, a w miarę upływu stron, obdarzałam Kirę coraz większą sympatią. Początkowo trudno mi było wejść w klimat Pomroki, ale z czasem przyzwyczaiłam się do sposobu opisywania wydarzeń (narracja w trzeciej osobie). Pomysł na fabułę był bardzo oryginalny i trafiony, bohaterowie również niczego sobie, pióro Autora lekkie i przyjemne w odbiorze.
