Recenzja: Mieczysław Kosz. Tylko smutek jest piękny...

Gram […] i uznaję tylko muzykę, w której przeważa uczucie. Nie istnieje dla mnie muzyka zdominowana przez intelekt, choć tego rodzaju utworów jest coraz więcej… | Mieczysław Kosz. Tylko smutek jest piękny…

Czy nie o to właśnie chodzi w muzyce? O uczucia, które powinny jak najdłużej pozostać w ludziach. O emocje, do których chce się wracać, słuchając tego samego kawałka ciągle i wciąż… niemal bez przerwy.

Muzyką można wyrazić wszystko, a Mieczysław Kosz jak nikt inny potrafił malować nią nastrój. Biorąc pod uwagę fakt, że od wczesnego dzieciństwa był niewidomy, trudno wyobrazić sobie bardziej paradoksalne połączenie. A jednak! Zainteresowanie, nie tylko fortepianową, barwą współbrzmień było artystycznym credo Kosza.

Przeczytałam opowieść o człowieku obdarzonym niesamowitym i niepowtarzalnym talentem muzycznym. O wybitnym pianiście i kompozytorze, który podbił serca miłośników i krytyków jazzu. Wszędzie, gdzie występował, robił ogromne wrażenie i zdobywał zasłużone nagrody. Talent Mieczysława Kosza szedł w parze z gruntownym wykształceniem. Na początku swojej muzycznej drogi spotkał życzliwe osoby, które zadbały o jego odpowiednią edukację. Pomimo tego, iż musiał pracować więcej i ciężej od innych uczniów, wszak jego kalectwo działało zdecydowanie na niekorzyść w zdobywaniu wiedzy, kochał muzykę i nigdy się nie poddawał.

Jednak najbardziej uderzająca była samotność kompozytora. Tuż po skończeniu szkoły Mieczysławowi zabrakło najważniejszego wsparcia – rodziny. Po śmierci matki nie mógł tak naprawdę liczyć na nikogo. Nie miał nawet własnego kąta na ziemi, mieszkania, do którego mógłby zawsze wrócić. To opowieść o człowieku wybitnie zdolnym, ale jednocześnie zmagającym się z codziennością, wstydzącym się swojego kalectwa i wynikających z niego problemów.

W codzienności uzależniony od pomocy innych, w muzyce wolny, bez ograniczeń, lecący coraz wyżej i wyżej, niczym Ikar. Wielokrotnie wspominano, że o wiele lepiej czuł się w soli solisty niż akompaniatora. Żył zdecydowanie za krótko, a tajemnicę swojej tragicznej i nagłej śmierci zabrał ze sobą. Została tylko ogromna pustka po bezcennym talencie, który dopiero zaczynał kształtować swoje dojrzałe „ja”, i żal, że nie zdążył zostawić po sobie legendy, bo ta niewątpliwie byłaby jedną z najlepszych, jedną z tych na światowym poziomie.

Niebawem na ekranach kin pojawi się film „Ikar. Legenda Mietka Kosza”. To doskonały moment, by przypomnieć sobie, a może nawet dowiedzieć się, kim był „poeta fortepianu”, i jednocześnie sięgnąć jego biografię. O takich talentach warto wiedzieć i pamiętać.
___
korekta tekstu: Anna Fathi