Recenzja: "Syn wiedźmy" Kelly Barnhill

„Nie każda opowieść jest prawdziwa – odparł mężczyzna – Co więcej, czasami rzeczy niegodziwe stają się tymi, które przynoszą nam rachunek, podczas gdy rzeczy dobre doprowadzają wyłącznie do krzywdy i cierpienia. Często unosimy wzrok ku niebu, chociaż mieszkamy tutaj na ziemi. Chodź. Pokażę ci.”
|”Syn wiedźmy” Kelly Barnhill

Rodzina Siostry Wiedźmy strzegła magii od pokoleń. Robili wszystko co w ich mocy, by magia była dobra i czyniła tylko dobre rzeczy. Kobieta miała dwóch synów, z pozoru identycznych, choć co niektórzy dostrzegali tą zacierającą się różnicę, jakby jeden był ciut lepszy od drugiego.

Dziecięca wyobraźnia, nieostrożność i nieszczęśliwy wypadek skończył się tragicznie dla jednego z braci. Drugi prawie stracił życie, po wyczerpującej walce z rwącą rzeką. Siostra Wiedźma nie mogła pozwolić na to, by jej jedyne dzieci odeszły. Jednocześnie doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nie może użyć magii do własnych celów. Stwierdziła, że wykorzystanie swoich wyjątkowych umiejętności, bez dotknięcia magii, to zupełnie inna sprawa. Poczekała do momentu gdy dusza Tama opuści ciało chłopca. Złapała ją i wszyła walczącemu o życie Nedowi.

Zaślepiona żalem i bólem matka, wmówiła sobie, że było to jedyne wyjście z tej tragicznej sytuacji. Jednak w głowie Siostry Wiedźmy dzwoniło na alarm ostrzeżenie, które sama często powtarzała innym: magia jest niebezpieczna i ma konsekwencje! Niedługo później okazało się, że Ned ma problemy z mówieniem i czytaniem, a wiele zwykłych czynności sprawia mu trudność. Matka łudziła się, że syn wyrośnie z tych niedogodności. Jednak w rzeczywistości, nic nie zwiastowało poprawy chłopięcego upośledzenia. Ned został okrzyknięty przez społeczność „Niewłaściwym chłopcem”.

Przed planowanym wyjazdem do królewskiego zamku, Siostra Wiedźma nakazała synowi, by za wszelką cenę strzegł ukrytej w domu magii. Dlatego, gdy chłopiec znalazł się w sytuacji bez wyjścia, związał z sobą tajemne moce, a w konsekwencji został porwany przez rządnych władzy i bogactwa bandytów.

Gdy droga Neda krzyżuje się ze ścieżkami Áine, córką Króla Bandytów. Gdy przebudzą się głazy i zaśpiewają własną opowieść. Gdy nad rodzinnym domem Neda zawiśnie widmo nierównej walki z rządnym władzy, młodocianym królem. Rzeczywistość nabierze zupełnie innych odcieni, a los dzieci będzie zależał od tego, czy podejmowane decyzje okażą się wystarczająco słuszne i dobre.

Czy Niewłaściwy chłopiec będzie potrafił okiełznać potężną, palącą się do działania magię? Czy Áine uda się ocalić ojca przed bandyckim obłędem? Czy Król Bandytów znów dostrzeże swój największy skarb, córkę? Odpowiedzi szukajcie w książce, są niebywale fascynujące!

„Syn wiedźmy” to parząca mocą, skwiercząca siłą i parująca magią opowieść o niedocenianej potędze słów. Absolutnie zatraciłam się w tym niesamowitym świecie przygód, zdarzeń i czarów. Stworzony przez autorkę obraz magii jest tak niesamowity, że trudno zapanować nad wyobraźnią i wrócić do rzeczywistości.

Kelly Barnhill opisała magię jako krnąbrną, kłótliwą, kłamliwą, irytującą moc o niewyobrażalnej potędze i bezkresnej sile rażenia. Magia chciała rządzić, nienawidziła nie robić nic, nienawidziła być NICZYM. Tylko twarda ręka i żelazna wola mogły tą moc okiełznać. Tymczasem magia znalazła się w rękach chłopca, który ledwie wypowiadał sylaby, dla którego mówienie było niewyobrażalnym wysiłkiem. A przecież odpowiednie słowa były kluczowe w kwestii kierowania magii w stronę dobra…

Jeżeli „Dziewczynka, która wypiła księżyc” podbiła wasze czytelnicze serca, to z pewnością pokochacie także książkę „Syn wiedźmy”. Obie publikacje to literatura najwyższej klasy, która z pewnością zostanie doceniona przez każdego miłośnika fantastyki. Pierwsza książka autorki, rozbudziła we mnie ogromną sympatię do tego typu opowieści, choć wcześniej nigdy nie byłam entuzjastycznie nastawiona do fantastyki. Pisarski talent Kelly Barnhill widać w każdym, idealnie dopracowanym szczególe. Jestem pewna, że jej opowieści uwiodą jeszcze wielu innych!