"Różany" Bogna Ziembicka

„Obserwujesz świat z dystansu, budujesz rozmaite mury, a wystarczy para niebieskich oczu, takich jak te, które na mnie patrzyły, i twoje serce przestaje do ciebie należeć. Oddałbyś diabłu duszę za jedno „tak”, a jeśli słyszysz „nie”, to pozostaje ci tylko umrzeć, bo twoje cierpienie jest fizycznym bólem miażdżonego serca.” | Bogna Ziembicka „Różany”

Życie potrafi być przewrotne. Z jednej strony wydaje ci się, że wiesz o najbliższych wszystko, lecz gdy otrzymujesz w spadku pamiętnik, dokumentujący kawał życia, z ukłuciem w sercu stwierdzasz, że najbliższa Ci osoba nigdy nie ujawniła kluczowych wydarzeń. W pewien sposób to rozumiesz, bo trudno jest opowiadać o bólu, rozczarowaniu czy zdradzie ale mimo wszystko pojawia się ogromny żal, że jest za późno aby zapytać…

Różany – podkrakowski majątek z dala od miasta, hałasu, pośpiechu, stresu. Miejsce gdzie przyroda sprzyja mieszkańcom a oni dbają o to, aby zawsze wydobyć z niej najpiękniejszy blask. Wszystko to owinięte niesamowitą historią trzech niezwykłych kobiet. Kompletna opowieść przywołująca przedwojenny i współczesny Kraków, brytyjską Tanganikę, Prusy Wschodnie, hitlerowskie Niemcy oraz sowiecką Rosję.
Cała opowieść została wydana w formie dwóch tomów, podzielonych na pięć części czyli według kolejno ukazujących się książek o losach mieszkańców Różan.

Pierwszy tom („Droga do Różan” i „Wiosna w Różanach”) koncentruje się na współczesności bohaterów. Zuzanna Hulewicz zwana nianią, Piotr Borucki oraz jego trzydziestoletnia córka Zosia to mieszkańcy dworku. Ich losy tworzą fabułę pierwszej części. W majątku znajduje pensjonat. Zamiłowanie Zosi do przyrody (zwłaszcza kwiatów) oraz ogrodnictwa a Zuzanny do gotowania sprawia, że każda z nich czuje się maksymalnie spełniona w obecnej pracy. Niestety, niesprzyjające okoliczności sprawiają, że mieszkańcy tracą dom i muszą przeprowadzić się do Krakowa. Zosia oraz jej przyjaciele (Marianna i Eryk) starają się dostosować do nowych warunków, choć czasami takie zmiany są trudniejsze nić mogłoby się wydawać na początku.
Drugi tom („Tylko dzięki miłości”, „Bądź przy mnie” oraz „Na zawsze Różany”) skupia się przede wszystkim na losach niani czyli Zuzanny Hulewicz. Kobiety, która pomimo swojego sędziwego wieku, uchodzi za niezwykle towarzyską, ciepłą i bardzo mądrą osobę. Już jako młoda dziewczyna doświadczyła rodzinnej tragedii, a najpiękniejsze młodzieńcze lata zostały jej brutalnie odebrane przez wojnę, przynosząc wiele przykrych niespodzianek…
Pierwsza część drugiego tomu rozpoczyna się od rodzinnej tragedii oraz konsekwencji jakie za sobą niesie nagła i niespodziewana śmierć najbliższych. Kolejne części opierają się o pamiętnik Zuzanny oraz Joachima. Mężczyzny, który był kimś bardzo ważnym dla niani.
Dopiero po wielu latach, prawda wyszła na jaw i odsłoniła „brakujące puzzle” z życia Zuzanny. Jednocześnie ukazując ogrom cierpienia, bólu i niesprawiedliwości oraz potęgę miłości.

Fabuła całej historii jest naprawdę niesamowita. Sam pomysł osadzenia losów Zuzanny w latach wojennych i powojennych sprawia, że czytając niektóre fragmenty, czytelnik odczuwa wielkie współczucie dla ludzi tamtych czasów. To książka, w której losy bohaterów są absolutnie nie do przewidzenia. Nie wiesz dopóki nie przeczytasz.
Osobiście bardzo wzruszyły mnie losy Joachima oraz to nieszczęście, które stanęło na drodze do spełnionej miłości pomiędzy nim za Zuzanną. On był Niemcem, ona Polką czyli narodowości, które w tamtych czasach absolutnie się wykluczały.

Szczerze przyznam, że cała historia bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie sądziłam, że kiedykolwiek natknę się na polską sagę, która wywoła tyle emocji oraz pozostaje na długo w pamięci. W połączeniu z kubkiem gorącej herbaty lub kawy, Bogna Ziembicka i „Różany” są genialnym zestawem na długie, jesienne wieczory.

Wydawnicze szczegóły książki:

______

*Artykuł powstał w ramach współpracy z wydawnictwem. [REKLAMA]