"Dusza z ciała wyleciała" Leon Knabit OSB|Łukasz Wojtusik

Trzymając w ręku tytułową książkę, zastanawiałam się jak to jest rozmawiać o śmierci? Moja ciekawość zyskała na sile, gdy dowiedziałam się, że odpowiadający na pytania autora ma osiemdziesiąt sześć lat! Jednak okazuje się, że o śmierci można nie tylko rozmawiać ale także o niej pisać! Tak zwyczajnie, jak o czymś co jest naturalną koleją spraw w życiu każdego człowieka. | “Dusza z ciała wyleciała” Leon Knabit OSB

Rozpoczynając czytanie miałam mieszane uczucia, bo jak tu czytać o śmierci mając trójkę małych dzieci. Zawsze odpędzam od siebie myśl, że kogokolwiek miałoby zabraknąć…
Jednak już sam początek książki dość pozytywnie mnie nastroił. Zaciekawiła mnie forma w jakiej utrzymana jest cała treść publikacji. Książka opiera się na dwunastu rozmowach, przeprowadzonych przez Łukasza Wojtusika (autora wielu rozmów z ludźmi kultury i sztuki, dziennikarz kulturalny radia TOKFM) z ojcem Leonem Knabitem (współpracującym z telewizją i radiem, ceniony duszpasterz, rekolekcjonista i spowiednik). Są pytania i są odpowiedzi.

Od samego początku książki fascynuje postać ojca Leona, duchownego o bardzo otwartym umyśle. Duchownego, który nie krytykuje ludzi o innych poglądach. Ba! Nawet stara się przedstawić ich punkt widzenia na niektóre sprawy. Jeżeli czegoś nie wie, po prostu mówi: “Nie wiem.”. Podczas rozmów porusza także sprawy starości, przedstawia swoją wizję świata, świata za którym prężnie nadąża, o czym świadczy choćby to, że jest blogerem, mającym swój profil na Facebooku! Mało tego! Na jednym ze spotkań Uniwersytetu Trzeciego Wieku otrzymał tytuł seniora blogingu!
Autor rozwiewa również wszelkie wątpliwości na temat kremacji:

“Dusza z ciała wyleciała” to książka poruszająca wiele wątków związanych ze śmiercią i nie tylko. Znajdziesz tam refleksje, wskazówki a nawet odpowiedzi na trudne pytania. Dowiesz się o tym, że prawda o człowieku wypisana jest na twarzy, że bezradność potrafi człowieka zgnieść, o medialnej przemocy oraz szatańskiej złości. Nie brakuje także humoru, bo jak sam ojciec Leon mówi “… jeśli tylko się da, to ze śmiercią trzeba pogodnie”. Jednak moim zdaniem, najcenniejsze są wskazówki dotyczące podeszłego wieku czyli starości. Najcenniejsze, ponieważ moi najbliżsi zbliżają się do jesieni życia, a dzięki książce, wiem że najgorsza dla nich w tym okresie może być pustka, że bez drugiego człowieka bardzo łatwo o zgorzknienie oraz najważniejsza rzecz: “Wszystko zależy od tego, ile w starości jest miłości”. Młody człowiek nie zdaje sobie sprawy z oczekiwań starszych osób, którymi stają się dziadkowie, rodzice, starsze rodzeństwo. Nikt nas nie przygotowuje na ich potrzeby, z których największą jest świadomość obecności drugiej osoby, bo “Najprostsze i najtrudniejsze doświadczenie to poczucie pustki.”

W śmierci nie ma logiki, faktem jest że zdecydowana większość ludzi się jej boi, co z jednej strony jest zupełnie zrozumiałe ale z drugiej świadczy o tym, że człowiek tak naprawdę nie wierzy… albo wierzy ale tylko w to co wypada… lub w to co jest wygodne wierzyć. Okazuje się jednak, że to właśnie “Wiara jest tym czynnikiem, który może być czekoladową polewą na gorzkim lekarstwie.”

W książce znalazłam również kilka perełek czyli złotych myśli ojca Leona:

Nie znajdziesz tu odpowiedzi na pytanie dlaczego umierają młodzi ludzie czy dzieci, mające przed sobą całe życie. Jest jednak pewna wskazówka, są to słowa Karola Wojtyły wypowiedziane podczas jednego z pogrzebów: “Człowiek umiera w najlepszym dla niego momencie, ponieważ Bóg jest dobry”. Jednak aby to pojąć, potrzeba wiary, prawdziwej wiary!