„Dusza z ciała wyleciała” o. Leon Knabit OSB

Trzymając w ręku tytułową książkę, zastanawiałam się: jak to jest rozmawiać o śmierci? Moja ciekawość zyskała na sile, gdy dowiedziałam się, że osoba odpowiadająca na pytania autora ma osiemdziesiąt sześć lat! Jednak okazuje się, że o śmierci można nie tylko rozmawiać, ale także o niej pisać. Tak zwyczajnie, jak o czymś, co jest naturalną koleją spraw w życiu każdego człowieka. | „Dusza z ciała wyleciała. Rozmowy o śmierci i nie tylko” o. Leon Knabit OSB

Rozpoczynając czytanie, miałam mieszane uczucia. Jak tutaj czytać o śmierci, mając trójkę małych dzieci? Zawsze odpędzam od siebie myśl, że któregokolwiek mogłoby zabraknąć… Jednak już sam początek książki dość pozytywnie mnie nastroił. Zaciekawiła mnie forma, w jakiej utrzymana jest cała treść publikacji. Książka opiera się na dwunastu rozmowach przeprowadzonych przez Łukasza Wojtusika (autora wielu wywiadów z ludźmi kultury i sztuki, dziennikarza kulturalnego Radia Tok FM) z ojcem Leonem Knabitem (cenionym duszpasterzem, rekolekcjonistą i spowiednikiem, współpracującym z telewizją i radiem). Są pytania i są odpowiedzi.

Od samego początku książki fascynuje mnie postać ojca Leona – duchownego o bardzo otwartym umyśle. Kapłana, który nie krytykuje ludzi o innych poglądach. Ba! On sam nawet się stara przedstawić ich punkt widzenia na niektóre sprawy. Jeżeli czegoś nie wie, po prostu mówi: „nie wiem”. Podczas rozmów porusza także kwestie starości i przedstawia swoją wizję dzisiejszego świata, za którym prężnie nadąża. Świadczy o tym choćby fakt, że jest blogerem, mającym swój profil na Facebooku! Mało tego! Na jednym ze spotkań uniwersytetu trzeciego wieku otrzymał tytuł seniora blogingu!

Autor rozwiewa również wszelkie wątpliwości na temat kremacji:

„Dusza z ciała wyleciała…” to książka poruszająca wiele wątków związanych ze śmiercią i nie tylko. Znajdziesz tam refleksje, wskazówki, a nawet odpowiedzi na trudne pytania. Przekonasz się, że prawda o człowieku wypisana jest na jego twarzy i że bezradność potrafi nas zgnieść, a także dowiesz się o medialnej przemocy oraz szatańskiej złości.

Nie brakuje tutaj również poczucia humoru, bo jak sam ojciec Leon mówi: „[…] jeśli tylko się da, to ze śmiercią trzeba pogodnie”. Jednak moim zdaniem najcenniejsze są wskazówki dotyczące podeszłego wieku, czyli starości. Najcenniejsze, ponieważ moi najbliżsi zbliżają się do jesieni życia. Dzięki tej książce wiem, że dla nich najgorsza w tym okresie może być pustka, że bez drugiego człowieka bardzo łatwo o zgorzknienie oraz najważniejsze: „Wszystko zależy od tego, ile w starości jest miłości”. Młody człowiek często nie zdaje sobie sprawy z oczekiwań starszych członków rodziny – dziadków, rodziców, starszego rodzeństwa. Nikt nas nie przygotowuje na ich potrzeby, z których największą jest świadomość obecności drugiej osoby, bo: „Najprostsze i najtrudniejsze doświadczenie to poczucie pustki”.

W śmierci nie ma logiki. Faktem jest, że zdecydowana większość ludzi się jej boi, co z jednej strony jest zupełnie zrozumiałe, ale z drugiej świadczy o tym, że człowiek tak naprawdę nie wierzy… albo wierzy, ale tylko w to, co wypada… lub w to, co jest wygodnie wierzyć. Okazuje się jednak, że to właśnie: „Wiara jest tym czynnikiem, który może być czekoladową polewą na gorzkim lekarstwie”.

W książce znalazłam również kilka perełek, czyli złotych myśli ojca Leona:

Nie znajdziesz tu odpowiedzi na pytanie, dlaczego umierają młodzi ludzie czy dzieci, które mają przed sobą jeszcze całe życie. Jest jednak pewna wskazówka, są to słowa Karola Wojtyły wypowiedziane podczas jednego z pogrzebów: „Człowiek umiera w najlepszym dla niego momencie, ponieważ Bóg jest dobry”. Jednak, aby to pojąć, potrzeba wiary – prawdziwej wiary!

korekta tekstu: Maja Szczepańska